این کتاب بیانی تاریخی، روایی از واقعه‌ی عاشورا است که با رویکردی خاص به آن نگریسته است. شاید در مقاتل و کتاب‌های مختلف، درباره‌ی سید شهیدان، امام حسین (علیه السلام) و یاران ایشان، و نحوه‌ی شهادت ایشان خوانده‌اید ولی در پشت میدان کربلا، و در جایی که با نام «خیمه‌ها» از آن یاد می‌کنیم، زنانی بودند که شاید بدون آن‌ها، نخل کربلا، به ثمر نمی‌رسید.

این پرورش یافتگان مکتب کربلا، بنای عهدی را استوار ساختند که تندبادهای حوادث روزگار و فراز و نشیب‌های تاریخ قادر به رخنه در آن نیست. از همین رو اینان نام خویش را با حضور در خیل عاشوراییان جاودانه کردند و دیگران پس از خود را نیز متذکر این معنا نمودند که برای جاودانگی و نیک سرانجامی راهی جز بودن در خیل عاشوراییان و ماندن در میان آنان تا آخرین لحظه از حیات نیست.

اینان به ما آموختند که دوستی اهل‌ بیت (ع)، رمز ماندگاری است و پرورش نسل عاشورایی تکلیفی که اگر بر زمین بماند نیک‌بختی و اقبال از بشر روی بر می‌گرداند؛ چنان‌ که خود از معلم بزرگ دشت کربلا، حسین بن علی (ع)، آموخته بودند که عاشق صادق پاک باخته‌ای است که در همه هستی جز حضرت دوست و تمنای او هیچ نمی‌شناسد.

حسین (ع)، نشان داده بود که کسی را دوست می‌دارد که می‌ارزد تا ابدالاباد برای او در میانه میدان کربلا ماند و جنگید. چنان‌ که او نیز ماند، جنگید و به تمامی مفسر معنی عشق، عبودیت و آزادگی شد.